Prawie 35 mln zł dla polskiej uczelni na nowatorskie badania

Jak informuje Warszawski Uniwersytet Medyczny na swojej stronie, Agencja Badań Medyczbych przeznaczy ponad 278 mln zł na wsparcie polskich uczelni przy niekomercyjnych badaniach klinicznych i eksperymentach badawczych. Z tej sumy 34,6 mln przypadnie WUM. W sumie zgłoszono 75 wniosków.

– Badania naszych naukowców, które otrzymały właśnie wsparcie od ABM, mają bardzo nowatorski charakter i mogą skutkować wprowadzeniem innowacyjnych terapii, na które czekają pacjenci – mówi Dorota Szubstarska, MBA, dyrektor Pionu Nauki i Transferu Technologii WUM, który pomaga naukowcom w aplikowaniu w konkursach.

Spowolnienie progresji dystrofii mięśniowej typu Duchenne’a

Projekt „To-Slow-DMD (Treatment option aimed to Slow progression of DMD)” trzymał dofinansowanie w wysokości prawie 18 mln. Kierownikiem projektu jest prof. Anna Kostera-Pruszczyk z Kliniki Neurologii UCK WUM.

Dystrofia mięśniowa typu Duchenne’a (DMD) jest ciężką, postępującą chorobą mięśni, powodowaną mutacjami genu dystrofiny. Nowatorskie i wysokokosztowe terapie skierowane są zwykle do pacjentów z określonym rodzajem mutacji (ograniczonym do kilku-kilkunastu procent chorych na DMD), zaś opracowywane terapie genowe najprawdopodobniej będą mogły być podawane jedynie najmłodszym dzieciom. Badanie WUM będzie prowadzone w populacji pediatrycznej, u dzieci z neurologiczną postępującą chorobą rzadką.

– Cząsteczka, którą będziemy próbować, jest lekiem już wykorzystywanym już w medycynie w zupełnie innym wskazaniu – tłumaczyła dr hab. Anna Potulska-Chromik z Kliniki Neurologii UCK WUM, współbadaczka projektu.

– Okazało się, dzięki współpracy z ekspertami z nauk podstawowych, że ta cząsteczka ma także potencjał blokowania pewnych receptorów, które występują w nadmiarze w mięśniach uszkodzonych dystroficznych. Liczymy, że zablokowanie tego receptora lekiem, który będziemy badać, spowoduje, że przebieg choroby będzie zdecydowanie dłuższy, że spowolnimy przebieg choroby, a być może nawet zatrzymamy dystrofię mięśniową Duchenne’a.

Projekt WUM zrealizuje w konsorcjum ze Śląskim Uniwersytetem Medycznym w Katowicach, StopDuchenne Foundation oraz Instytutem Centrum Zdrowia Matki Polki.

Zastosowanie psylocybiny w leczeniu depresji lekoopornej

Projekt „A randomized, open-label, controlled trial to evaluate the efficacy and safety of psilocybin in the treatment of treatment-resistant depression, administered together with SSRIs or after graduał discontinuation of SSRIs, compared to standard SSRI treatment” otrzymał dofinansowanie w wysokości ponad 16 mln zł.

Kierownikiem projektu jest prof. Agata Szulc z Kliniki Psychiatrycznej WUM.

Celem badania jest ocena skuteczności i bezpieczeństwa innowacyjnej metody leczenia depresji lekoopornej z użyciem psylocybiny, co może dać pacjentom dostęp do uzyskania potencjalnie szybszej i lepszej odpowiedzi terapeutycznej w porównaniu z obecnym leczeniem antydepresyjnym. Badanie może przyczynić się też między innymi do zminimalizowania ryzyka związanego z odstawieniem leków, dając szansę na uzyskanie stabilnej poprawy stanu psychicznego.

Projekt będzie realizowany w konsorcjum z CUD NAD UTRATĄ Limited Liability Company oraz HOLOMIND Limited Liability Company.

Identyfikacja biomarkerów przewidujących skuteczność leczenia esketaminą donosową

WUM jest ponadto współuczestnikiem projektu „BRAKE-TRD – Biomarker Research for Assessing Ketamine Efficacy in Treatment-Resistant Depression”, który otrzymał dofinansowanie w wysokości 8, mln zł. Liderem projektu jest Instytut Biologii Doświadczalnej im. Marcelego Nenckiego PAN, a konsorcjantem, oprócz WUM, Uniwersytet Medyczny w Łodzi. Częścią projektu, za którą odpowiedzialna jest nasza uczelnia, kieruje prof. Agata Szulc z Kliniki Psychiatrycznej WUM. Kwota dofinansowania dla WUM wyniosła 504 000 zł.

Celem projektu jest zidentyfikowanie biomarkerów predykcyjnych skuteczności leczenia esketaminą donosową u pacjentów cierpiących na depresję lekooporną. Specyficzne zmiany w poziomie białek we krwi pacjentów mogą być bowiem kluczem do przewidywania efektywności takiego leczenia. Projekt może znacząco poprawić terapie depresji lekoopornej, oferując personalizację leczenia i minimalizując ryzyko wystąpienia niepożądanych efektów.